O instytucie

INSTYTUT INŻYNIERII ŚRODOWISKA UNIWERSYTETU ZIELONOGÓRSKIEGO

Ponad 45 lat doświadczenia badawczo-wdrożeniowego i dydaktycznego.
Doświadczona i niezwykle przyjazna kadra naukowo-badawcza, w tym w znacznym stopniu praktykujący projektanci.
Laboratoria badawcze na najwyższym poziomie.
Projekty badawcze i wdrożeniowe finansowane ze środków UE oraz Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.
Szerokie kontakty z przemysłem z branży Inżynierii Środowiska, Energetyki i Instalacyjnej.

Dyrektor Instytutu

dr hab. inż. Sylwia Myszograj, prof. UZ
pok. 103A
e-mail:S.Myszograj@iis.uz.zgora.pl

Zastępca Dyrektora ds.kształcenia

dr inż. Ewelina Płuciennik-Koropczuk
pok. 103B
e-mail: E.Pluciennik@iis.uz.zgora.pl

Sekretariat

mgr Dorota Gajak Specjalista ds. administracyjnych tel.(+48 68)328-26-37, pok.103 e-mail:D.Gajak@wzs.uz.zgora.pl	Jolanta Mazgajczyk Specjalista ds. administracyjnych tel.(+48 68)328-47-13, pok.103 e-mail:J.Mazgajczyk@iis.uz.zgora.pl

Adres
Uniwersytet Zielonogórski
Instytut Inżynierii Środowiska
ul. prof. Z. Szafrana 15
65-516 Zielona Góra
NIP: 973-07-13-421
REGON: 977924147
e-mail: sekretariat@iis.uz.zgora.pl

HISTORIA INSTYTUTU INŻYNIERII ŚRODOWISKA

Początek działalności Instytutu Inżynierii Środowiska sięga roku 1975 i wiąże się z podjęciem pracy w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze przez prof. Stanisława T. Kołaczkowskiego (fot. 1). W dniu 2 października 1975 r. na inauguracji roku akademickiego 1975/76 Profesor wygłosił wykład pt. „Zadania Inżynierii Środowiska”, w którym uzasadnił potrzebę i cel utworzenia w WSInż. kierunku nauczania inżynieria środowiska.Wkrótce powołano zespół w składzie: prof. S. Kołaczkowski, mgr inż. M. Graczyk, mgr inż. Z. Lewicki i mgr inż. M. Przetocki, który zajął się organizacją kierunku inżynieria środowiska w ramach Wydziału Budownictwa Lądowego.	Fot. 1. Prof. Stanisław Kołaczkowski - twórca kierunku „inżynieria środowiska”
Pierwszą jednostką organizacyjną był Zakład Zaopatrzenia w Wodę i Unieszkodliwiania Ścieków i Odpadów, w którym, poza prof. S. Kołaczkowskim, pracowali: doc. W. Dobrowolski, dwóch doktorów: M. Gąsiorek i I. Wróbel oraz siedmiu mgr inż.: G. Chudzio, M. Graczyk, Z. Kurowski, R. Leśmian-Kordas, Z. Lewicki, S. Lis i M. Przetocki (stan na 31.12.1976 r.)
W 1977 r., po dwóch latach przygotowań, Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki wyraził zgodę na uruchomienie kierunku inżynierii środowiska. W pierwszym roku istnienia kierunek ten dysponował już silną kadrą składającą się z prof. S. Kołaczkowskiego, doc. S. Gogolewskiego, doc. Kuźniara, doc. K. Appelta, dr J. Bernasińskiego, dr M. Graczyk (pierwszy doktorat 30.06.1978 r.), dr J. Kolasy, dr M. Gąsiorka i dr I. Wróbla. Do końca 1980 roku wzbogacił się o kolejnych profesorów (A. Solskiego, J. Kuczyńskiego), docentów (H. Greinerta, S. Orlewicza - 1/2 etatu) oraz doktorów (M. Draba, A. Jędrczaka i A. Nowaka). Na mocy znowelizowanej ustawy o szkolnictwie wyższym, w roku akademickim 1981/1982 nastąpiła reorganizacja uczelni, w wyniku której powrócono do struktur wydziałowych. Powstały wówczas trzy wydziały: Elektryczny, Mechaniczny oraz Budownictwa i Inżynierii Sanitarnej, w ramach którego powołano Instytut Inżynierii Sanitarnej (1.10.1982 r.). Lata 1977-1982 to okres dynamicznego rozwoju kadry naukowej Instytutu. Liczba pracowników wzrosła w tym czasie z 13 do 30, a trzech asystentów obroniło pracę doktorską (M. Graczyk, A. Nowak i Z. Lewicki). Dodatkowo zatrudniono w instytucie, w wymiarze 1/2 etatu, pracowników z innych ośrodków o uznanej pozycji naukowej, w tym: docenta Zb. Siwonia oraz doktorów: H. Pełkę, A. Jaśkowiaka i S. Boczarskiego. Pod koniec 1982 r. w Instytucie pracowało 2 profesorów, 2 docentów, 12 adiunktów i 14 asystentów (w tym jeden starszy wykładowca). Kryzys gospodarczy w latach 1983-1988, przejściowy niż demograficzny oraz zmniejszenie zainteresowania studiami spowodowały drastyczny spadek liczby studentów. Zmniejszyła się również liczebność kadry nauczającej (20 pracowników dydaktycznych pod koniec 1988 r.). Ten trudny okres nie zahamował jednak rozwoju naukowego. W latach 1980-1988 przewody doktorskie pozytywnie zakończyło pięciu asystentów (W. Baryłkowski, Zb. Hrynkiewicz, U. Kołodziejczyk, T. Nowak i J. Stanisławski), a jedna osoba habilitowała się (M. Graczyk). W okresie od 01.10.1983 do 30.09.1986 kadrę naukową Instytutu wzmacniali: prof. A. Kowal (1/2 etatu) i prof. Edward S. Kempa (od 01.02.1986) z Politechniki Wrocławskiej. Lata dziewięćdziesiąte zaznaczyły się ponownym wzrostem liczby pracowników. W latach 1990-1999 jedna osoba habilitowała się (A. Jędrczak) i jedna uzyskała tytuł profesora (H. Greinert), a przewody doktorskie pozytywnie zakończyło kolejne 6 osób (A. Greinert, B. Jachimko, M. Mąkowski, B. Najbar, Z. Sadecka, M. Stanisławska). W 2000 r. w Instytucie pracowało 41 osób, w tym 3 profesorów, 6 doktorów habilitowanych, 13 adiunktów i 19 asystentów. Szczególnie korzystne dla rozwoju Instytutu były lata 2000-2004. W tym okresie jedna osoba uzyskała tytuł profesora (T. Kuczyński), 6 osób habilitowało się (M. Drab, A. Greinert, W. Halicki, U. Kołodziejczyk, Z. Lipnicki, Z. Sadecka), a stopień doktora nauk technicznych uzyskało 6 osób (S. Myszograj, I. Nowogoński, E. Ogiołda, K. Przybyła, O. Swobodzian-Ksenicz i M. Jasiewicz). Ostatnie 10 lat to okres intensywnego rozwoju Instytutu. W latach 2001-2005 jedna osoba uzyskała tytuł profesora (T. Kuczyński), 5 osób habilitowało się (M. Drab, A. Greinert, U. Kołodziejczyk, M. Piontek i Z. Sadecka), a przewody doktorskie pozytywnie zakończyło 10 osób (M. Hudak, M. Jasiewicz, S. Myszograj, M. Nadolna, I. Nowogoński, E. Ogiołda, K. Przybyła i O. Słobodzian-Ksenicz, S. Węclewski i P. Ziembicki). Dynamiczny, w tym czasie, rozwój kadry w grupie doktorów habilitowanych, umożliwił Wydziałowi uzyskanie, w czerwcu 2004 roku, uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w dyscyplinie inżynieria środowiska. W ramach tych uprawnień wszczęto dotychczas dwadzieścia przewodów doktorskich. Jedenaście osób zakończyło przewód uzyskując tytuł doktora nauk technicznych, w tym ośmiu pracowników instytutu (pierwsza obrona – dr inż. Sebastian Węclewski; 20.12.2005 r.) i trzy osoby nie zatrudnione w Instytucie. W latach 2006-2011 jeden pracownik uzyskał tytuł profesora (A. Jędrczak), jeden habilitował się (B. Najbar), a siedem pozytywnie zakończyło przewody doktorskie (I. Krupińska, B. Walczak, M. Suchowska-Kisielewicz, D. Królik, A. Asani, A. Jakubaszek i E. Płuciennik-Koropczuk). W 2007 r. odbyła się pierwsza obrona rozprawy doktorskiej osoby spoza Instytutu (dr inż. J. Marcinonis-Nietrzeba w dyscyplinie inżynieria środowiska, promotor: dr hab. inż. Andrzej Greinert, prof. UZ); kolejna osoba spoza Instytutu obroniła się w 2011 r. (M. Ćwiąkała, promotor: dr hab. Urszula Kołodziejczyk, prof. UZ). W latach 2012-... tytuł doktora nauk technicznych uzyskło ... pracowników Instytutu oraz 5 osób spoza Instytutu (K. Łuszczyńska, A. Widuch, J. KosteckiR. Fruzińska, M. Gawron, W. Grochowicka, J. Machnikowska, M. Mazurkiewicz, R. Pązik, A. Rojna, A. Sieciechowicz i T. Warężak). Obecnie w instytucie pracuje 10 osób z tytułem naukowym profesora lub stopniem naukowym doktora habilitowanego, 15 adiunktów oraz 1 asystent.
W okresie istnienia Instytutu (1982-2022) funkcję dyrektorów Instytutu Inżynierii Środowiska w poszczególnych latach pełnili kolejno:	1982 - 1983: prof. dr hab. inż. Jędrzej Kuczyński 1983 - 1990: prof. dr hab. inż. Adam Solski 1990 - 1991: prof. dr hab. inż. Henryk Greinert 1991 - 1996: struktura zakładowo-katedralna 1996 - 2019: prof. dr hab. inż. Andrzej Jędrczak od 2019: dr hab. inż. Sylwia Myszograj, prof. UZ
Kształcenie młodzieży na kierunku inżynieria środowiska, ze specjalnością zaopatrzenie w wodę i unieszkodliwianie ścieków i odpadów rozpoczęto w październiku 1977 r. przyjmując 60 studentów. W czerwcu 1982 roku, 18 z nich otrzymało dyplom magistra inżyniera. Do dnia dzisiejszego na kierunku Inżynieria Środowiska wypromowano ponad 1500 absolwentów.
Kształcenie studentów do 1994 roku prowadzone było na studiach dziennych magisterskich w dwóch specjalnościach: zaopatrzenie w wodę, unieszkodliwianie ścieków i odpadów oraz urządzenia sanitarne. Od 1994 roku, z powodu nie spełniania minimum kadrowego, rozpoczęto kształcenie na 3,5 letnich studiach zawodowych-inżynierskich, dziennych i zaocznych, o specjalności inżynieria środowiska. W roku akademickim 1997/98 na dziennych studiach zawodowych-inżynierskich uruchomiono nową specjalność: ochrona środowiska (w kolejnym roku zmieniono jej nazwę na systemy ochrony środowiska). Studia magisterskie uruchomiono ponownie w październiku 1999 r. Obecnie na kierunku inżynieria środowiska student ma możliwość ukończenia studiów z tytułem inżynier bez specjalności. Studia stacjonarne i niestacjonarne I-go stopnia trwają 3,5 roku (7 semestrów). Studia stacjonarne i niestacjonarne II-go stopnia trwają 1,5 roku (3 semestry). Na studiach stacjonarnych II stopnia oferowane są trzy specjalności: Inżynieria sanitarna i Energetyka Odnawialna.
Siedzibą Instytutu Inżynierii Środowiska jest budynek A-12 zmodernizowany w 1999 r. Powierzchnia pomieszczeń w budynku Instytutu wynosi 1810 m². Bazę dydaktyczną budynku A12 stanowią 2 sale wykładowe, 1 sala seminaryjna, 3 sale ćwiczeniowe, 2 pracownie komputerowe oraz 8 wyspecjalizowanych sal laboratoryjnych. Ponadto w budynku mieszczą się pokoje biurowych - 542 m²oraz Centralne Laboratorium - 890 m². W budynku znajdują się również miejsca wypoczynku dla studentów, kącik studencki oraz sala cichej nauki.